คนจะอยากรู้เรื่องของฉันทำไมกัน
คนคนนั้นธรรมดาจะสุดแสน
คนคอยเล่าขียนออกไปถูกดูแคลน
คนไร้แฟน ไร้ไล้ค์ให้ชืนชม
ยิ่งตั้งหน้าตั้งตาอยากจะเขียน
ยิ่งพากเพียรหาเรื่องที่เหมาะสม
ยิ่งหาเรื่องที่คนอ่านเขานิยม
ยิ่งลุกล้มหายากลำบากใจ
แต่อยากเีขียนอยากพิมพ์ด้วยใจอยาก
แต่อยากมากอยากอยู่แม้ไม่ไหว
แต่ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไร
แต่ยังไงก็เขียนได้ มาหลายตัว
ขอให้คุณที่ผ่านมาอ่านเรื่องนี้
ขอให้มีความสุขไม่ส่ายหัว
ขอให้รู้จะจบแล้วอย่างชัวร์ๆ
ขอให้รัวกดไลค์ก่อนไปเอย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น